Przyrodnik O. L. Tinklepaugh zajmował się w 1928 badaniem pamięci rezusów. W obecności jednego z tych zwierząt, lecz poza zasięgiem jego ręki, kładł on na ziemi banana, który przykrywał odwróconym aluminiowym kubkiem. Następnie zasłaniał kubek szeroką deską tak, że znikał on z pola widzenia rezusa, po czym skrycie wymieniał banana na liść sałaty. Wtedy dopiero otwierał drzwi małpiej klatki. Rezus biegł natychmiast do deski, okrążał ją, odnajdywał kubek i podnosił go do góry. Nie znajdował tu jednak oczekiwanego owocu, tylko sałatę, niezbyt przez małpy łubianą. Zwierzę było wyraźnie rozczarowane; skrzeczało ze złością, po czym chwytało liść sałaty i udawało się z powrotem do swojej klatki, gdzie spożywało go wyraźnie niezadowolone. Tinklepaugh wyciągnął stąd wniosek, że rezus może czekać na coś określonego i odczuwać rozczarowanie, gdy nie spełni się jego pragnienie. Amerykanin H. F. Harlow prowadził w 1932 doświadczenia nad pamięcią u rozmaitych gatunków małp. Kładł on mianowicie przed ich pawilonem na desce karmę pod jednym z dwóch odwróconych dnem do góry, jednakowo wyglądających kubków emaliowanych. Po pewnym ściśle określonym czasie przysuwał deskę z obu naczyniami na taką odległość, aby małpy mogły je dosięgnąć. Południowoamerykańskie wełniaki szare sięgały do kubka ukrywającego owoce tylko wtedy, jeśli między włożeniem karmy a przysunięciem ku nim deski nie upłynęło więcej niż 15 sekund. Również azjatyckie gibbony pamiętały tylko przez 14—15 sekund, które naczynie jest właściwe. Afrykańskie lemury już po 10 sekundach nie wiedziały, pod którym kubkiem leżą owoce. Afrykańskie koczkodany natomiast pamiętały jeszcze po godzinie, gdzie leży smakołyk. Rekord pobiły jednak szympansy. Jeszcze po 2 godzinach wiedziały one, który kubek należy podnieść do góry, aby znaleźć upragniony przysmak.
