W średniowieczu wędrowni kuglarze objeżdżali z tresowanymi małpami kraje wschodnie i śródziemnomorskie. Odwiedzali oni również Europę środkową i zachodnią, o czym świadczą rozmaite dokumenty z okresu od XI do XV wieku. Podczas targów w Augsburgu i Frankfurcie nad Menem pokazywano zazwyczaj w wędrownych menażeriach obok innych zwierząt również i tresowane małpy. Od demonstrowanych w greckich państewkach wytresowanych małp, jeżdżących na psach, osłach i wielbłądach, i małpy, którą cesarz Karol Wielki otrzymał w 801 r. wraz ze słoniem jako podarunek od kalifa Haruna al Raszyda — aż do koczkodanów, oglądanych we Francji na dworze Ludwika XIV, wiedzie długa droga przez dwa tysiąclecia, niemniej jednak rodzaj tresury niewiele się zmienił i małpy pokazywały wciąż te same sztuki, bawiąc widzów w późniejszych teatrach małp w XVIII i XIX stuleciu. Podczas gdy w Europie małpy należały do najulubieńszych aktorów wędrownych trup na jarmarkach i targach, u ludów niedawno odkrytej Ameryki istniał od niepamiętnych czasów zwyczaj urządzania polowań na małpy dla zdobycia ich mięsa. U Indian stojących na wyższym szczeblu kultury stosunek do małp był jednakże odmienny.
