Pewnego razu Garner nagrał na walec dźwiękowy całą przemowę małej kapucynki, samca imieniem Pedro. Małpka ta przebywała we wspólnej klatce razem z innymi okazami tego gatunku oraz z jednym czepiakiem. Czepiak, dwukrotnie większy od pozostałych małp, był uznawanym przywódcą małego stadka, które trzymał w ryzach, wykorzystując jego łagodność. Prześladował on szczególnie małego Pedra, którego chwytał za ogon, ciągnął po podłodze i tarmosił. Gdy Garner zamknął kapucynkę w oddzielnej klatce, pozyskał sobie w ten sposób daleko idące zaufanie zwierzęcia uwolnionego od prześladowcy. Teraz kapu- cynka ze swego obecnego pomieszczenia, w. którym czuła się bezpieczna przed czepiakiem, rozpoczęła długie przemowy do pobratymców w swym skrzypiącym i świergocącym języku. Garner nagrał jedno z takich „przemówień”. W kilkanaście dni później odtworzył te dźwięki pochodzące z gardła Pedra przed inną ka- pucynką, która przysłuchiwała się im z całą uwagą. Garner nabrał przekonania, że poszczególne okrzyki i części tej „przemowy” wywoływały u przysłuchujących się im małp zupełnie odmienne reakcje. Garner spisał również dźwięki mowy innych kapucynek, składające się wyraźnie z samogłosek i spółgłosek. Stwierdził przy tym istnienie 8 rodzajów grup dźwiękowych, zawierających wszystkie samogłoski. Wkrótce potem przeprowadził z pewną ka- pucynką test mający na celu ustalenie, czy zrozumie ona znaczenie zespołu dźwięków uważanych przez Garnera za sygnał ostrzegawczy. Zoolog wykorzystał do tego celu obecność dobrze jemu i małpie znanej, trzynastoletniej uczennicy, aby wydać okrzyk alarmowy kapucynek. Zaraz potem Garneę udał, że chce bić dziewczynkę, po czym pozornie wygnał ją z budynku. W najbliższych dniach małpa chowała się, gdy tylko uczennica znalazła się w pobliżu. W ten sposób uczony wywnioskował, że zwierzę odniosło okrzyk ostrzegawczy do dziecka, którego widok od tej pory zaczął się u małpy kojarzyć z niebezpieczeństwem.
