Poczynając od schyłku XIX stulecia aż do czasów obecnych mnoży się coraz więcej dowodów, świadczących o pojętności małp. Uzyskuje się je dzięki obserwowaniu tych zwierząt w ogrodach zoologicznych oraz w cyrkach. Niektóre małpy uczą się samodzielnie używania narzędzi do najrozmaitszych celów. Wykazują również duże zdolności przystosowania się do nowych warunków bytowania w środowisku ludzi. Zwrócono też uwagę na możliwość porozumiewania się między ludźmi a antropoidami. Rejestrowano nawet dźwięki wydawane przez najrozmaitsze gatunki małp. W latach 1891/1892 Amerykanin R. L. Garner badał zdolność uczenia się kapucynek. Chciał również zrozumieć znaczenie wydawanych przez nie dźwięków. Współcześni odnosili się z niewielkim zrozumieniem do poważnych badań Garnera. Sprawy zaszły nawet tak daleko, że jego sława jako zdolnego badacza inteligencji małp bardzo ucierpiała, gdy wydał studium poświęcone „małpim językom”. Aby wyrazić Garnerowi zasłużone uznanie, należy uprzednio omówić choć pokrótce niektóre z jego doświadczeń. R. L. Garner wręczał np. pewnej kapucynce do wyboru cukierki zabarwione na biało i czerwono, lecz o jednakowym smaku, aby określić w ten sposób faworyzowanie kolorów przez tę małą południowoamerykańską mieszkankę puszcz. Zwierzę wybierało zawsze cukierki białe. Następnie badacz ofiarował innej kapu- cynce do zabawy kulki papierowe w kolorze białym i czerwonym. Również i w tym przypadku wybór zwierzęcia dowiódł, że kapucynki szczególnie sobie cenią barwę białą. W innym doświadczeniu Garner stawiał przed kapucynkami do wyboru miseczki z plasterkami jabłek i marchwi. Ilości tych pokarmów były rozmaite, zwierzęta jednak wybierały zawsze naczynia z największą zawartością.
