Potwierdził to również dr John Wolfe, który przeprowadzał badania nad inteligencją małp w Laboratorium Porównawczej Psychologii na Uniwersytecie Yale w New Haven (w stanie Connecticut). Do doświadczeń zastosował pieniężne automaty, podobnie jak Robert Yerkes. Pojętne szympansy z Uniwersytetu Yale nauczyły się szybko i prawidłowo wrzucać odpowiednie żetony do otworów umieszczonych w automatach, aby następnie wyjąć równowartość w postaci pomarańczy lub witaminizowa- nego cukierka. Aby jednak uzyskać któryś z tych przysmaków, musiały szympansy wpierw uruchomić specjalną dźwignię, czynną dopiero po wrzuceniu żetonu. Próby te były powtarzane w różnych wariantach. Jeśli np. został wrzucony niebieski żeton, to automat wydawał po przesunięciu dźwigni aż dwie pomarańcze naraz. Niebieskie żetony miały więc podwójną „siłę nabywczą”. Gdy sześć biorących udział w tych doświadczeniach szympansów życzyło sobie przejść ze swego stałego miejsca pobytu do sąsiedniego pomieszczenia, w którym znajdował się automat, musiały najpierw włożyć do otworu żeton żółtego koloru, który zwalniał zamknięcie drzwi. Analogicznie, jeśli szympans chciał ugasić pragnienie wodą z kartonowego kubka, musiał wrzucić żeton czerwony do otworu innego automatu. Szympansy szybko przyzwyczaiły się, aby przy codziennym pobieraniu „pieniędzy” ze skrzynek z kolorowymi żetonami brać ich tylko tyle i w takim kolorze, jakie były im potrzebne. Zapewne szympansy oszczęd- dzałyby nawet żetony, gdyby każdy z nich miał swoją torbę służącą do przechowywania „monet”. Testowane małpy bardzo szybko nauczyły się odróżniać żetony całkowicie dla nich bezwartościowe, a więc „fałszywe pieniądze”, od przydatnych. Żetony bezwartościowe pozostawiały po prostu w kasetce.
