Na przykład pawiany można brać do chowu tylko w młodym wieku. Wprawdzie niektórzy miłośnicy zwierząt twierdzą, że szczególnie samice tych małp bywają nawet w starszym wieku spokojne i łaskawe, to jednak są one tak silne, iż stanowi to poważne niebezpieczeństwo dla człowieka. Starsze makaki, kocz- kodany i mangaby tylko warunkowo nadają się do trzymania w domu. Bezpieczniej jest oglądać je w ogrodach zoologicznych, gdzie przebywając w dużych grupach mają większą przestrzeń do poruszania się, niezbędną dla nich ze względów zdrowotnych. Z wymienionych powodów większość miłośników małp zadowala się chowem gatunków mniejszych i mniej niebezpiecznych. Do trzymania w domu nadają się szczególnie małe małpki z licznej rodziny pazurkowców. Gatunki tych karzełków wśród ssaków naczelnych są bardzo liczne, a różnią się między sobą tylko barwą okrywy włosowej oraz rodzajem „ozdób” na głowie i szyi, natomiast są bardzo zbliżone wielkością. Ograniczoną inteligencję tych niewielkich małp równoważy ich wielkie przywiązanie do człowieka. Głosy ich przypominają rodzaj świergotu, przeplatanego tonami śpiewnymi i cykającymi. Przy pobieżnym przysłuchiwaniu się przypominają głosy ptaków leśnych. Przy pewnej wprawie można rozróżnić w głosie takiej karłowatej małpy poszczególne samogłoski i spółgłoski. Niestety, większość ich jest wydawana w tak wysokich tonacjach, że częściowo są nieuchwytne dla ludzkiego ucha, zwłaszcza dla osób starszych.
