Cuvier, następca Buffona na stanowisku dyrektora Jardin des Plantes i twórca teorii kataklizmów, czyli „stopniowo realizowanego przez Boga planu stworzenia”, zajmował się również szympansami i innymi małpami i pozostawił ich rzeczowe opisy. Natomiast jego przeciwnik naukowy Etienne Geoffroy St. Hilaire przeprowadził ciekawe eksperymenty dotyczące zręczności oswojonego orangutana. Uczony ten, którego prace miały przełomowe znaczenie zarówno w dziedzinie anatomii, jak i teorii ewolucji, pragnął przez doświadczenia z azjatyckim gatunkiem małpy człekokształtnej ugruntować swoją teorię o wpływie środowiska na kształtowanie się gatunków.
Najpierw uczony pokazywał uważnej i potulnej małpie, jak wykonuje się prosty węzeł na postronku, po czym go rozwiązywał. Z początku czynność ta sprawiała orangutanowi pewne trudności, stosunkowo jednak szybko pojął on, o co chodzi. Wkrótce też udało mu się doskonale rozwiązywać nawet trudniejsze węzły. Z czasem orangutan zaczął rozwiązywać z zadziwiającą szybkością dwa lub trzy węzły, w rozmaitych częściach postronka, uważając to za doskonałą zabawę. Opowiada o tym St. Hilaire w swym dziele Principes de Philosophie zoologiąue (1830) i podkreśla, że człowiekowi czynności te zabrałyby więcej czasu.
