Małpa St. Hilaire’a otwierała z łatwością drzwi i szybko nauczyła się przekręcać klucz tkwiący w zamku. Wówczas uczony wyjął klucz z zamkniętych drzwi i zawiesił go na kółku wraz z 14 innymi, po czym wręczył orangutanowi cały pęk. St. Hilaire był zaskoczony szybkością, z jaką małpa próbując w zamku poszczególne klucze znalazła właściwy. Wkrótce małpa dokonywała wyboru klucza równie biegle jak uczony, który wskutek częstego używania znał je przecież bardzo dobrze. Sprytny czworonóg zapamiętał zatem dokładnie kształt i wielkość jedynego pasującego klucza.
Eksperymentując dalej, umieszczono pod dużym kamieniem w obecności małpy banan, będący wówczas jeszcze owocem rzadkim i cennym. Kamień był tak ciężki, że małpa pomimo największych wysiłków nie potrafiła spod niego wydostać owocu. Z kolei pokazano małpie, w jaki sposób można dźwignąć kamień za pomocą drąga, i pozostawiono ją sam na sam z kamieniem, umieszczonym pod nim bananem oraz drągiem. Po kilku dalszych bezowocnych próbach, orangutan użył wreszcie drąga, aby odwalić kamień na bok, i w ten sposób zdobył upragniony pokarm. St. Hilaire zakwalifikował opisaną czynność użycia przez małpę narzędzia jako zwykłe naśladownictwo, nie zaś jako celowe postępowanie, pomimo że zwierzę potrafiło odtąd identyczną czynność powtarzać, ilekroć zachodziła potrzeba.
